SAAT 21-22 ŞIIRLERI / POEMAS DAS HORAS 21-22, de Nâzım Hikmet

 

 

Ne güzel şey hatırlamak seni:

ölüm ve zafer haberleri içinden,

hapiste

ve yaşım kırkı geçmiş iken...



Ne güzel şey hatırlamak seni:

bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin

ve saçlarında

vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının...

İçimde ikinci bir insan gibidir

seni sevmek saadeti...

Parmakların ucunda kalan kokusu sarduya yaprağının,

güneşli bir rahatlık

ve etin daveti:

kıpkızıl çizgilerle bölünmüş

sıcak koyu bir karanlık...



Ne güzel şey hatırlamak seni,

yazamak sana dair,

hapiste sırt üstü yatıp seni düşünmek:

filanca gün, falanca yerde söylediğin söz,

kendisi değil

edasındaki dünya...



Ne güzel şey hatırlamak seni.

Sana tahtadan birşeyler oymalıyım yine:

bir çekmece

bir yüzük,

ve üç metre kadar ince ipekli dokumalıyım.

Ve hemen

fırlayarak yerimden

penceremde demirlere yapışarak

hürriyetin sütbeyaz maviliğine

sana yazdıklarımı bağıra bağıra okumalıyım...

Ne Güzel Şey Hatırlamak Seni



Ne güzel şey hatırlamak seni:

ölüm ve zafer haberleri içinde,

hapiste

ve yaşım kırkı geçmiş iken...”



Tradução de Marco Syrayama de Pinto e John Milton:



Como é bom lembrar de você:

em meio a notícias de morte e vitória na prisão, passando dos quarenta anos de idade...

Como é bom lembrar de você:

na sua mão esquecida sobre um tecido azul, e nos seus cabelos, há a maciez serena do meu querido solo de Istambul...

É como uma segunda pessoa dentro de mim, a felicidade de amá-la...

O cheiro da folha do gerânio que fica na ponta dos dedos, uma calma ensolarada, e o convite da carne:

dividida com linhas rubras, uma cálida, e profunda escuridão...

Como é bom lembrar de você, escrever sobre você, e deitar-me na prisão e pensar em você, a palavra que você disse em tal dia e em tal lugar não tanto ela em si, como o seu mundo de expressão...

Como é bom lembrar de você.

Devo talhar alguma coisa de madeira para você de novo:

uma gaveta, um anel,

e devo tecer uns três metros de seda fina,

E, imediatamente, saltando do meu lugar

agarrando-me às trancas de minha janela para o azul branquicento da liberdade devo gritar o que escrevi para você...

Como é bom lembrar de você:

em meio a notícias de morte e vitória na prisão, passando dos quarenta anos de idade... 



(Piraye için Yazilmiş / Cartas a Piraye)



(Ilustração: Vladimir Makovsky - The Prisoner, 1882)